Bir tanidigimizin kedisi. Almis ama annesi istemiyormus evde, o yuzden iyi bakilacagi, sevilecegi bir eve vermek istiyor. Tanidiklara, dostlara filan sorulmus simdiye kadar ama isteyen cikmamis. Kedi 2.5-3 aylik.Tuvalet egitimi almis.Asilari yapilmis. Sevimli mi sevimli...
Insanlarin beraber yasadiklari kisilerin bu konuda ne diyecegine bakmadan, hatta belki "hayir" diyeceklerini bile bile sacma sapan bir hirsla kendilerine evcil hayvan almamayi bilmeleri gerekiyor. Sonrada bu zavalli hayvanciklarin pek cogu sokaga terk ediliyor, ya da boyle fellik fellik iyi bakilacagi bir ev ariyor insan her yerde. Yazik. Hem onlara, hem onlari cok isteyerek alan, cok seven ama ayrilmak zorunda kalan sahiplerine.Gerci demesi kolay, ben de az dellenmiyorum arada gidip kendime bir yavru kopek alsam, bir kere alsam babam kiyamaz, kapi onune koyamaz, boylece sonunda cok istedigim kopegime kavusurum diye. Ama neyseki kendimi tutabiliyorum.... hic sahip olamamktansa, sahip olup da vermek zorunda kalmak, ayrilmak daha zor bana gore. Ve bir gun, bir gun, elbet kavusacagim kopegime... :)
